ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္က တင္ေပးခဲ့တဲ့ Post ရဲ႕ အဆက္ ပိုးစားသြားတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ (ဒုတိယပိုင္း) ကို တင္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က အခက္အခဲေလးေတြေၾကာင့္ ၂ ပိုင္းခြဲၿပီးတင္ေပးရတာ ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ ဒီ့ထက္ဒီ့ ပိုေကာင္းေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ကဲ ဒုတိယပိုင္းေလး ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး…

-----------------------------------------*************-----------------------------------

“Blues Rhythem သိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့နာမည္ပဲ…”

နာမည္ေလးအေပၚ ရူးသြပ္ခံုမင္လြန္း၍ ကဖီးဆိုင္အတြင္းသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္ သည္။ တခါတေလလူေတြက အဲဒီ့လိုပဲ၊ အစားအေသာက္ အရသာမရွိလည္း နာမည္သေဘာက်လို႔၊ အျပင္အဆင္သေဘာက်လို႔ ထိုင္ခ်င္ႀကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည့္စားပြဲႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားပြဲတြင္ ေက်ာေပး ၍ ထိုင္ေနေသာေကာင္မေလး၊ ဟုတ္တယ္ ေကာင္မေလး၊ ဆံပင္အရွည္ႀကီးႏွင့္ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး စီးဆင္းေနတဲ့ေသြးေတြ ရွိန္းဖိန္းသြားသည္။ အိတြဲေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို တခုပ္တရနမ္းပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေပ်ာ့ဆင္းအိတြဲ ေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြေလ။ တစ္လံုးခ်င္းထြက္ေပၚေနတဲ့ စႏၵယားသံေတြေလ… ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ဆံပင္ရွည္ႀကီးထဲမွာ ရစ္ေခြေပ်ာ္ဝင္သြားေစခဲ့တယ္။ သူ၊ ထိုင္ခံုကထအထြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကအျဖတ္၊ သူ႔ဆံပင္ေတြထက္ တလိမ့္ေကာက္ေကြး ခ်ိတ္ပါသြားခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာစူပုတ္ပုတ္ေလးက တစ္ခုခုကို စိတ္ေကာက္ေနမွန္း သိပ္သိ သာတယ္။

“မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေကာင္မေလးရယ္။ ၿပံဳးေနရင္ ပိုလွမယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား”

သူကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ၿပံဳးၿပီး (အား… အရမ္းလွတယ္ဗ်ာ…) “အခုလို ဂရုစိုက္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။”

“ကၽြန္မရဲ႕ သိပ္ဆိုးတဲ့ခ်စ္သူက ကၽြန္မကို ထားရစ္ခဲ့တယ္ေလ။”

“အဲဒီ့လိုဆိုရင္ မင္းရဲ႕ေႂကြကြဲမႈေတြကို ဟိုးေရွ႕က အမႈိက္ပံုးထဲ သြားထည့္ လိုက္ေတာ့။ မင္းရဲ႕အၿပံဳးေပၚမွာ ပန္းေရာင္ႏုႏုေလးတင္ေပးဖို႔ ကိုယ့္ကိုခြင့္ျပဳပါ။”

သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို နမ္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြထက္က စေတာ္ဘယ္ရီအရသာေပၚ တေမ့တေမာ…

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူလမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ဖတ္သြားသည္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ရီ ပါေလရာ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ရြံရွာတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ေနသည္။ ရုတ္တ ရက္အရီရပ္လိုက္ၿပီး ငါဘာမွားသြားပါလိမ့္၊ မရီရတဲ့ဟာကို ရီမိတာလား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး မဆံုးခင္ -

“ရွင့္ပါးစပ္ထဲက ပိုးစားေနတဲ့ သြားႀကီးကို ဘာလို႔ႏႈတ္မပစ္တာလဲ၊ သိပ္ရြံစရာ ေကာင္းတာပဲ။ ဒီကအျပန္ သြားဝင္ႏႈတ္ရေအာင္။”

“ဟာ… အဲဒါေတာ့မျဖစ္ဘူး၊ ဒီသြားကို ဘယ္ေတာ့မွ မႏႈတ္ဘူး၊ သူနဲ႔ေနလာ တာ အႏွစ္ ၂၀ ရွိေနၿပီပဲ၊ အခုမွ အသံုးမလိုဘူးဆိုၿပီး မပစ္ပယ္ႏိုင္ဘူး။”

“ရွင္ အရူးပဲ၊ အဲဒီ့သြားကို ႏႈတ္ကိုႏႈတ္ရမယ္၊ ကၽြန္မ ဒီသြားကို ဆြဲႏႈတ္ပစ္မယ္။”

“ေဟ့! မင္းရူးေနလား? ဒီသြားကို ငါ မႏႈတ္ႏိုင္ဘူး၊ Bitch!” ကၽြန္ေတာ္ ဆဲေရး ပစ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို တေစၦတစ္ေကာင္လို ျမင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ဂ လီဆန္လာသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္သြားကို အတင္းဆြဲႏႈတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္ပစ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အခု ေတာ့ အာဖဂန္နစၥတန္ဗံုးဒဏ္ေတြၾကားက လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ သူတစ္ဦးလို ကၽြန္ေတာ္ ေပါ့ပါးေနေတာ့တယ္။ ။

ပထမပိုင္းသို႔