ဒီ Post ေလးကေတာ့ ေခတ္ေပၚဝတၴဳတိုေတြကို ႏွစ္သက္တဲ့ ပရိသတ္ေတြကို သတင္းေပးတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။

မႏၲေလးက ဆရာဝန္စာေရးဆရာ ေက်ာ္စြာထက္ရဲ႕ ဝတၴဳတိုစာအုပ္ေလးပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလက ထုတ္ေဝခဲ့တာပါ။ တန္ဖိုးက ၈၀၀ က်ပ္ထဲပါ။ တန္ပါတယ္၊ ဖတ္ရက်ိဳးနပ္မွာပါ။ ဆရာေက်ာ္စြာထက္ကေတာ့ ျပတ္ပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို “ျမင္းတစ္ေကာင္ကိုခြစီးၿပီး ဒုန္းစိုင္းသြားတဲ့နာရီ ႏွင့္ ေမာ္ဒန္ဝတၴဳတိုမ်ား” လို႔ အမည္ေပး ထားပါတယ္။ ဆရာေက်ာ္စြာထက္က သူ႔စာအုပ္မွာ နိဒါန္္းစာကို ဆရာေဇာ္ဇာ္ေအာင္ကို ေရးခိုင္းထားၿပီး၊ အမွာစာကိုေတာ့ ဆရာသစၥာနီကို ေရးခိုင္းထားပါတယ္။

ဆရာေဇာ္ဇာ္ေအာင္ကေတာ ့သိတဲ့အတိုင္းပဲ ေမာ္ဒန္ (Modern)/ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ (Post Modern) ရဲ႕ နည္းနာနိႆယ (Theory) ေတြ ေဖာေဖာသီသီနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေရးျပ သြားပါတယ္။ ဆရာသစၥာနီကေတာ့ သူနဲ႔ ဆရာေက်ာ္စြာထက္ စတင္သိကၽြမ္းပံုကစၿပီး ယခုဝတၴဳတို စာအုပ္မွာပါတဲ့ ဝတၴဳတိုေတြရဲ႕ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ပံုစံအျပင္ ဝတၴဳေတြကိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္ထားပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ ဟုန္သြားတယ္၊ ဘယ္ေနရာ မွာေတာ့ ပိုသြား တယ္၊ စသျဖင့္ ေဝဖန္သြားပါတယ္။

ယခုဝတၴဳတိုေလးေတြမွာပါတဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ ဒႆန၊ စာေရးဆရာရဲ႕ အျမင္ ေလးေတြက သေဘာက်စရာေကာင္းပါတယ္။

ဥပမာ။ ။

တစ္သက္လံုးတစ္ကိုယ္ေတာ္ေနတတ္ျခင္းႏွင့္ အသားက်လာခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔ဘဝကို တံခါးပိတ္ထားဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးမရွိပါ။

အႏွိုင္းမဲ့အခ်စ္ဝတၴဳ

တစ္ကိုယ္ေတာ္ေနထိုင္တတ္ေသာ္လည္း ‘တစ္ေကာင္တည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့’ ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မေႂကြးေၾကာ္ဖူးခဲ့။ ‘တစ္ေကာင္တည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ႂကြက္’ ဟုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ထဲက မၾကာခဏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာဖူးသည္။ ၾကာသပေတး သား ျဖစ္ေသာ္လည္း ႂကြက္ေတြကို သူမခ်စ္။ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ကိုက္ေလ့ရွိေသာ ႂကြက္ေတြကို သူမုန္းသည္။ ဒိုင္ယာနာကို ေသတြင္းထဲသို႔ တြန္းပို႔ခဲ့ေသာ ပါပရာဇီေတြကို သူမုန္းသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အထင္ႀကီးခဲ့မိဖူးေသာ လစ္ဗင္းတူဂဲသား (Living Together) ဆိုတာႀကီးကို သူမုန္းသည္။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာကာ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ‘ဟိုလမ္းခြဲ’ ‘ဒီလမ္းခြဲ’ လုပ္ေနသူေတြကို သူ စိတ္ကုန္သည္။

အႏွိုင္းမဲ့အခ်စ္ဝတၴဳ

ေလာက၌ အေရာင္အဆင္း၊ အနံ႔အရသာမရွိေသာ အရာမ်ားသည္ အသံုးအဝင္ဆံုးျဖစ္တတ္သည္ကို အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ သူသေဘာေပါက္ခဲ့သည္။

တိ္မ္ျပာျပာေန႔တစ္ေန႔

‘ဘဝတြင္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသာ ခ်မ္းသာသုခအစစ္အမွန္ျဖစ္သည္’ ဆိုေသာ စာတစ္ေၾကာင္းကိုဖတ္မိ၍ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းကို ေဒၚလာ ၃ သန္းဖိုး ဝယ္ရန္အတြက္ ေန႔ရာညပါ မအိပ္မေန အလုပ္လုပ္ၿပီး ထိုလူေငြစုေန၏။

ျမင္းတစ္ေကာင္ကိုခြစီးၿပီး ဒုန္းစိုင္းသြားတဲ့နာရီ

“လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား မမက္ခ်င္ရတာလဲ။ ဥမမာ - ထီ သိန္းသံုးရာဆု ေပါက္တာမ်ိဳးတို႔၊ ဘာအလုပ္မွပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္လိုက္ရဘဲ မိဘေတြဆီက အေမြမ်ားမ်ားရလိုက္တာမ်ိဳးတို႔၊ ပုဂၢလိကဘဏ္တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠ႒ျဖစ္ဖို႔တို႔၊ ၃ခ/ လင္ခရူဆာ ကားသစ္တစ္စီးနဲ႔ ေဂါ့(ဖ္)ကြင္းသြားဖို႔တို႔၊ သူေ႒းသမီး တစ္ေယာက္ကို အရခ်ိဳင္ဖို႔တို႔… အဲဒီလိုအိပ္မက္မ်ိဳးေတြ မက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ယူခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဈးေကာင္း ေကာင္း ေပးပါ့မယ္။”

လူႀကိဳက္နည္းတဲ့ အိပ္မက္မ်ားနဲ႔လူ

ေလာကဝတ္ကို သင္ရိုးမကုန္တဲ့သူ…

အမ်ားႀကိဳက္အက်ႌဒိဇိုင္းေတြ မဝတ္တတ္သူ…

လူတကာနဲ႔ လက္ဆြဲနွုတ္ဆက္ဖို႔ ဝန္ေလးသူ…

ဒီလူမွာ အျပစ္ရွိသလားကြယ္။

ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ဘူး

သို႔တိုင္ စြန္႔ခြာသင့္ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးကို ေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႔ဇာတိ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို အေသဖက္တြယ္မထားပဲ စြန္႔ခြာႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေမွ်ာ္လင့္ထား ပါသည္။

ဇာတိၿမိဳ႕

ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာေက်ာ္စြာထက္ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္အတန္ တီးေခါက္မိၿပီထင္ပါတယ္။ အခုေဖာ္ျပထားတဲ့ စာၫႊန္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေရြးခ်ယ္မွုသာျဖစ္ၿပီး စာဖတ္သူ သေဘာမေတြ႔လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညံ့ဖ်င္းမွုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ႀကိဳဝန္ခံအပ္ပါသည္။

ဆရာေက်ာ္စြာထက္ အႏုပညာမ်ားဆက္လက္ဖန္တီးႏိုင္ပါေစ။