ေဟာဒီ့ကဗ်ာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ “ျမန္မာလူငယ္အနုပညာရွင္မ်ား” Blog မွာ အသစ္္တင္တဲ့ Post ေလးတစ္ခုပါ။ ခံစားေပးႀကပါဦး… ဒီကဗ်ာေလး ကို ကဗ်ာဆရာ ရင္မင္း ကပဲ ေရးဖြဲ႔ထားၿပီး သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေလာကဓံ လို႔ အမည္ေပးထား ပါတယ္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “သူ” ကေတာ့ ဘုရားသခင္ဆိုတဲ့သူကိုပဲ ေျပာသလား၊ သူ႔ ကိုယ္သူပဲေျပာသလား မသိဘူး။ ဒီကဗ်ာေလးမွာ ကဗ်ာဆရာက ဘဝဆိုတာ အရက္ ေသာက္တာနဲ႔တူတယ္လို႔ သူ႔အျမင္ကို တင္ျပထားပါတယ္။ လက္ခံတာ… မခံတာ ခင္ဗ်ားတို႔ အပိုင္းပဲ၊ သူက သူ႔ခံစားခ်က္ကို ေျပာတာပဲေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ဘုရားသခင္ ကိုလည္း သူကေလွာင္ထား ေသးတယ္၊ ဘုရားသခင္က ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္နဲ႔ ကေလးကုလား၊ ရွံု႕ခ်ီႏွပ္ခ်ီနဲ႔လို႔ သူကျမင္ထားပံုရတယ္။ ဘုရားသခင္က လူသားေတြကို ကစားေနတယ္လို႔ သူက ဆိုခ်င္ပံုပဲ။ ဒီကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေလာကႀကီးကို ရွုျမင္ပံုက ႂကြက္မနိုင္လို႔၊ က်ီမီးနဲ႔ ရွို႕သလို အားလံုးကို လိုက္ေလွာင္ေနသလိုဘဲ၊ ကဲထားပါ၊ ဒီကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ အျမင္ေတြကို လက္ခံလည္းရတယ္၊ လက္မခံလည္းရတယ္၊ လူတိုင္းမွာ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပခ်င္တာက ကဗ်ာပဲ၊ အျငင္းအခုန္မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားဖတ္ရင္းနဲ႔ မခံစားႏိုင္ရင္ ပိတ္ပစ္လိုက္ဗ်ာ…
သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေလာကဓံ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ပ်ိဳးပင္ေတြ
ေဟာဒီ့ရင္ဘတ္နဲ႔ အျပည့္
ကိုယ္ ထြန္ယက္ထားခဲ့သမွ်
ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ဟာ ခရီးလြန္ေနေလရဲ႕။
“ဘဝဆိုတာ…
အရက္ေသာက္သလိုပါဘဲ…”
ေသာက္စေတာ့ စူးစူးျပင္းျပင္းနဲ႔ရင္ခုန္စရာ
အရက္ဝိုင္းရဲ႕ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာေတာ့
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားလံုးေတြနဲ႔ပစ္ေပါက္
(သူ႔ဘဝရဲ႕ေရႊထီးကို လူေတြေရွ႕ထုတ္ထုတ္ျပလို႔)
ေဟာ! ပုလင္းလည္းေနဝင္ေရာ
အရာအားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ေျခာက္ကပ္၊ ၿပီးဆံုး
ကမၻာတစ္ခုလံုး ေပ်ာက္ဆံုးတဲ့ေန႔ေပါ့။
ဘုရားသခင္ဟာ…ရီစရာေကာင္းတယ္
ကံစမ္းမဲႏွိုက္ခြင့္ေပးတယ္
တစ္ျခားသူေတြ လိုက္မမွီႏိုင္တဲ့ဘဝကို
အိပ္မက္ထဲ ႀကဲခ်၊
ကိုယ့္လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ
တစ္ဖက္လမ္းက ျပန္သိမ္းယူ
လူကိုတိတ္တိတ္ ႀကိတ္ေလွာင္တယ္။
ရင္မင္း
ဧၿပီလ ၊ ၄ ရက္ ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္
0 comments
Post a Comment