လတစ္စင္းကို ရူးသြပ္သလို
ကိုယ့္မွာတစ္ပြင့္ထဲကို တစိမ့္စိမ့္၊

ဒါဟာ စမ္းသပ္ခန္းမဟုတ္ဘူး
တစ္ေန႔တစ္ေန႔
ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ လြမ္းေနတာ…

“အခ်စ္”
တစ္ဖက္သက္၊ ႏွစ္ဖက္သက္ရႈပ္ခတ္လို႔
အဲဒီ့ႂကြက္သိုက္ထဲ တစ္လိမ့္လိမ့္ျပဳတ္က်
ဒါကို
ဒီေကာင္က ရင္ဘတ္ႀကီးထိုးထိုးျပေသး၊

သူကလည္း သူ႔အဘိဓမၼာနဲ႔သူ
“အခ်စ္ဆိုတာ…
နင္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း” တဲ့။


ရင္မင္းသစ္
၂၀၀၅ ခုႏွစ္

ဒီကဗ်ာက အေမမ်ားေန႕အတြက္ေပါ့၊ အေမမ်ားေန႔ကို ေနာက္ဆံုးမွ က်င္းပျဖစ္တယ္… အေမရယ္… သား အခုခ်ိန္ထိ မိုက္ေကာင္းတုန္း…

ေႁမြတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဝန္ခံခ်က္

ကိုယ့္တြင္း ကိုယ္တူးမိ

စနစ္တက်၊ လွပသပ္ရပ၊္

ျပံဳးျပ၊ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္

လက္ထဲ ဗံုးထည့္သြားတဲ့ေလာကရယ္

ဒီေကာင္၊

ေတာထဲမွာ မ်က္စိလည္ေနေပါ့၊

ကိုယ့္မွာ ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္လို

ဘယ္အရပ္မွ အပင္ေပါက္လို႔မရ

ငါေနတဲ့ကမၻာက က်ဥ္းက်ဥ္းလာ၊

ငါေနတဲ့ၿမိဳ႕က က်ဥ္းက်ဥ္းလာ၊

ငါေနတဲ့အခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းလာ၊

တစ္ကိုယ္စာတြင္းကေလးထဲ အသက္ရွဴၾကပ္လွခ်ည့္။

ကဲ! ထားပါ၊ လူေတြကို ေလွ်ာ္လိုက္စို႔ရဲ႕၊

ဒါေပမဲ့ အေမရယ္…

အေမ့မ်က္ဝန္းထဲမွာ

သားက ဘာလို႔ေႁမြတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနရတာလဲ

တကယ္တမ္း၊ သားေႁမြဆိုးတစ္ေကာင္ဆိုရင္

ကိုယ့္အစြယ္ကိုယ္ရိုက္ခ်ိဳး၊ ယုန္တစ္ေကာင္လိုျဖဴစင္ျပမွာေပါ့

အခုေတာ့…။ ။

ရင္မင္းသစ္

၂၀၀၅ ခုႏွစ္

မ်ိဳသိပ္ထားတာထက္
ဆိုးတယ္၊
အံထြက္လာမွာစိုးလို႔
ငံုထားခဲ့ရ
“ဘ၀” ဆိုတာ ……
အခ်စ္ရဲ႕ လက္ပါးေစလားကြယ္။
အခ်စ္သီဆိုရာသီခ်င္း
ခ်စ္သူ႔ရင္တြင္းသို႔
သက္ဆင္းခို၀င္ႏိုင္ေစရန္
အသံမဲ့ဂီတတစ္ခု
ျပဳလုပ္ဖန္ဆင္းေပးေတာ္မူပါ
ဘုရားသခင္ …………..။

မ်ိဳးသီဟ
၂၀၀၇ ခုႏွစ္

သံေယာဇာဥ္ဆိုတာ… ေနာက္ေက်ာကျဖတ္လို႔ရသလား?

ငါ့ဆီမွာ ဘရူးတပ္စ္ေတြအမ်ားႀကီးကြဲ႔!

ဝါသနာပါရင္ အလကဇႏၵါးထက္ေတာင္ ဂုဏ္ယူႏိုင္ရဲ႕၊

ငါ့ကိုယ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေတြ အၿမဲစီးတယ္၊

ငါဆိုတာ…

ကိုယ့္အဆိပ္ကိုယ္ျပန္မိတဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္ေပါ့၊

တစ္ဘဝလံုး ကိုယ့္လွ်ာကိုယ္ျပန္ခဲထားတာ

၂၄ ႏွစ္ထဲ ေျခတစ္လွမ္းဝင္ခဲ့ၿပီ၊

ေလာကဓံဆိုတဲ့လမ္းဟာ…

ဖုန္တေထာင္းေထာင္း၊ က်င္းခ်ိဳင့္ခပ္မ်ားမ်ားရယ္

ဒါေတာင္၊ ငါ့ဖိနပ္ေတြကို ဘရူးတပ္စ္ေတြက ခိုးဝွက္ၾကေသးရဲ႕၊

ပိတ္ကားအခ်မွာ ငါဒီလိုဆုေတာင္းတယ္

ေနာက္တစ္ဇာတ္မွာ ဘရူးတပ္စ္ ငါမျဖစ္လိုဘူးရယ္လို႔။

ရင္မင္းသစ္

၂၀၀၅ ခုႏွစ္

တစ္ခါက

အားနာမႈတစ္ခု ရွိတယ္တဲ့

လုိက္ေလ်ာမႈကုိ အားနာတတ္တယ္

ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈကုိလဲ အားနာတတ္တယ္

အလုိက္မသိတတ္မွာကို အားနာတတ္တယ္

တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရမွာကုိ အားနာတတ္တယ္

ယုတ္မာရမွာကုိ အားနာတတ္တယ္

ရုိင္းစုိင္းရမွာကုိ အားနာတတ္တယ္

သေဘာထားေသးရမွာကုိ အားနာတတ္တယ္

အခြင့္အေရးယူရမွာကုိ အားနာတတ္တယ္

ယုံၾကည္မႈကုိလဲ အားနာတတ္တယ္

စကားေျပာရမွာကုိ အားနာတတ္တယ္

အားနာရမွာကုိ အားနာတတ္တယ္

ဒီလုိနဲ႔ပဲ….

လူေတြရဲ႕ အျမင္မွာ

သူဟာ…………..

အပယ္ခံ ျဖစ္လာတယ္

ရုိင္းစုိင္းလာတယ္

အလုိက္မသိ လာတယ္

တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္လာတယ္

ယုတ္မာလာတယ္

သေဘာထားေသးလာတယ္

အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းဆုိလာတယ္

စကားမေျပာတတ္သူျဖစ္လာတယ္

ယုံၾကည္မႈကင္းမဲ့လာတယ္

တစ္ကယ္ေတာ့လည္း…..

ကုိယ့္သမုိင္း ကုိယ္ေရးတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ

သူဟာ..

ကုိယ့္အျမီးကုိ ကုိယ္ျပန္ျမဳိမိတဲ့

ေျမြေပြးတစ္ေကာင္ပါပဲ…..။ ။

စိုးေဝ

၉ ၊ ၅ ၊ ၂၀၀၇

အလြမ္းေတြ အေတာင္ေညာင္းေတာ့

ဘယ္ကမ္းမွာ နားရမလဲ..?

တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ ပြင့္တဲ့ပန္းက

ကိုယ့္အတြက္ ေမႊးလြန္းတယ္… ေကာင္မေလးရယ္၊

မိုင္ေထာင္ခ်ီတဲ့ခရီးကို

အိပ္မက္ထဲမွာ ကူးရတာနဲ႔တင္

ကိုယ့္မွာ လက္ပန္းက်ေနပါၿပီ။

ျပန္လွည့္ၾကည့္စရာ

တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘဝတစ္ခုမရွိခဲ့!

*"အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ရရင္ေတာင္

သတိရျခင္းကို ငါပိုင္တယ္" တဲ့၊

အခုေတာ့…

ကိုယ့္လက္ယက္တြင္းေလးကို

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖ်က္ဆီးမိခဲ့ေပါ့။

ကိုယ္ဟာ…

ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ရိုင္းခဲ့သူပါ၊

ေကာင္မေလးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို အဆိပ္ခတ္

ေႏွာင္းမွ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ျဖစ္ေနခဲ့သတဲ့…။ ။

ရင္မင္းသစ္

၂၉ ၊ ၄ ၊ ၂၀၀၇

*တာရာမင္းေဝ

ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္
ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေပါ့ေလ…
ဘ၀မွာ
တစ္ခါေလာက္
ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ခ်စ္သူကုိ ေရႊေပၚျမတင္ ထားခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
စိတ္ယုတ္မာတရား ေမြးခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
သိဒိၵတၱလုိ ထုိးထြင္းဥာဏ္မ်ဳိးလုိခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ရန္သူေတြအေပၚ အႏုိင္လုိခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
မိသားစုကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
နီရုိးဘုရင္လုိ တေယာထုိးၾကည့္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ေ၀ႆႏာၱရာဘုရင္ၾကီးလုိ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
နယူတန္လုိ ပန္းသီးေၾကြက်တာျမင္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
မုဆုိးကုိ လုိက္တဲ့
သားေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
မူးယစ္ေဆးသုံးခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ပါးစပ္ေလးတစ္စုံကုိိ ရင္းျပီး
လူတြင္က်ယ္ျဖစ္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ၾကည့္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေဌးသားလုိ
ဘ၀ပ်က္ၾကည့္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ပင္လယ္လုိ ေပါေလာေမ်ာေနခ်င္မိတယ္
တစ္ခါေလာက္
၀ိပႆနာတရား က်င့္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ေရမေရာတဲ့
ေစတနာျပစ္ျပစ္တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္
ေျမြေပြးတစ္ေကာင္ရဲ႔
အဆိပ္ကုိ ေသာက္သုံးခ်င္တယ္
တစ္ခါေလာက္……………
တစ္ခါေလာက္……….
တစ္ခါေလာက္……….
ခုေတာ့…..
ငါ့မွာ ဖီးနစ္(စ္)ငွက္တစ္ေကာင္လုိ
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ မီးျပန္ရႈိ႔ေနရတယ္…॥။ ။


စိုးေဝ

လူသားေတြကို ခ်စ္ခြင့္ေပးၿပီးမွ ဆံုဆည္းခြင့္ permission မခ်ေပးတဲ့
ေလာကကဓံ…

မုန္းတီးခြင့္ေပးလိုက္ၿပီးမွအတူရွိေနေစတဲ့
ေလာကဓံ…

ၾကင္နာသလိုလိုဟန္ေဆာင္ၿပီးမွ ေနာက္ေက်ာဓားနဲ႔ထိုး ေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်တတ္တဲ့ ေလာကဓံ…

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တနင့္တပိုးေပးၿပီးမွရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့
ေလာကဓံ…

အိပ္မက္လွလွေလးေတြ မက္ခြင့္ေပးၿပီးမွ လႈႏႈိးဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့
ေလာကဓံ…

မင္းေၾကာင့္ ကြဲကြာၾကရ
မင္းေၾကာင့္ ေၾကကြဲၾကရ
မင္းေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကရ
မင္းေၾကာင့္ မုန္းၾကရ
မင္းေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အိပ္မက္ေတြ ပ်က္သုန္းၾကရ
မင္းေၾကာင့္ ငိုၾကရ၊ ရယ္ၾကရ
မင္းေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခုလံုး ေပ်ာက္ဆံုးၾကရနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေနေပမဲ့

မင္းကေတာ့ ပိုေနၿမဲ၊ က်ားေနၿမဲအတိုင္း ေလာကႀကီးကို ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္ေနာ္

ကဗ်ာဆရာ “ရင္မင္းသစ္” ေျပာသလို မင္းဟာ လူသားေတြကို
ကံစမ္းမဲ ႏႈိက္ခြင့္ေပးတယ္ဆိုရင္…
ေသခ်ာတယ္ အားလံုးဟာ ဗလာမဲေတြခ်ည္း ျဖစ္မွာဘဲ

အခ်စ္ကို အမုန္း
အၿပံဳးကို မ်က္ရည္အၿဖစ္
မ်က္လွည့္ၿပေျပာင္းလဲဖန္ဆင္းတတ္တဲ့မင္းကို
အံ့ၾသလြန္းလို႔ ခ်ီးမြမ္းခ်င္ေပမဲ့
ရင္ထဲက စကားတစ္ခြန္းငါေျပာခ်င္တာက…

နင့္ကို ငါမုန္းတယ္တဲ့…

ဝိုင္
၂၉ ၊ ၄ ၊ ၂၀၀၇
၂၃ နာရီ ၂၇ မိနစ္



ဝန္ခံခ်က္။ ။ရင္မင္း၏ “သူဖန္ဆင္းေသာ ေလာကဓံ” ကဗ်ာမွ ကံစမ္းမဲ ႏႈိက္ခြင့္ေပးတယ္ ဟူေသာ စာသားအား ကိုးကားခ်က္အျဖစ္ ယူသံုးထားပါသည္။

*“အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ရရင္ေတာင္
သတိရျခင္းကို ငါပိုင္တယ္”
ဘယ္သူ လက္ေဆာ့ခဲ့သလဲ..?
ငါ့ရင္ဘတ္ကို ကုတ္ျခစ္လို႔၊

မိုးမလြန္ခင္ ထြန္ၾကဴးမလို႔ပါ၊
သိမ္ငယ္တတ္တဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္က
ငါ့ထြန္ကို မ်ိဳခ်သြားခဲ့၊

ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ကိုယ္ အဆိပ္တက္ေတာ့
ဘယ္သူထူမွာလဲ..?
တကယ္ေတာ့…
မင္းဆီလာမဲ့ေျခေထာက္ေတြ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ခ်ိဳးခဲ့သူပါ။


ရင္မင္းသစ္
၂၀၀၄

*တာရာမင္းေဝ