Cracked Mirror
Nay Myo Say




ဘဝတြင္ အိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာ မက္ခဲ့ဖူးသည္။ သင္ ဘာကို ယံုၾကည္ပါသလဲ??? သင္ ယံုၾကည္သည့္အရာမ်ား သင့္ဘဝတြင္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ ဖူးသလား??? ကၽြႏု္ပ္ ေမးခဲ့တာ မ်ားသြားၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ဘုရားသခင္ ဆိုသူမွာ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ လူတစ္ေယာက္သာ…

ငါ ဘာေတြ ေျပာေနမိပါလိမ့္။
ႏွစ္ေပါင္မ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ၿပီးသည့္အခါ သံေယာဇဥ္မ်ားသည္ ေညာင္ျမစ္မ်ားကဲ့သို႔ တုတ္ခိုင္ခဲ့ေလၿပီ။ အလြမ္းမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖြဲမီးကဲ့သို႔ တဖြားဖြား(တစ္ဖြားဖြား ေရးမွမွန္မည္။) ေလာင္ကၽြမ္း၏။ ငါ ဘာေတြ ေျပာေနမိျပန္ၿပီလဲ??? တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝ ေျပာင္းလဲျခင္း တြင္ အခ်ိန္မ်ားစြာ မလိုပါ။ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ဖို႔သာ လိုပါသည္။

သတိ။ ။ သင္ ယခုဖတ္ေနသည့္စာသည္ တက္က်မ္း မဟုတ္။

ေရခံေျမခံေကာင္းေသာ အလြမ္းမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးရဲ႕
အေမ့အိမ္အိုေရွ့တြင္ တစ္ရစ္ဝဲဝဲ။ ဘဝတြင္ အရာေပါင္းမ်ားစြာသည္ ျဖစ္ခ်င္ သည္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္၍ ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ကဗ်ာဆရာ၊ ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္၊ အဆိုေတာ္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ စာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္၊ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ၊ အရာရာသည္ အကယ္ဒမီႏွင့္လြဲေသာ မင္းသမီးတစ္ေယာက္၏ ေၾကကြဲျခင္းကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ ကဲ! ထားပါေတာ့… အိပ္မက္ေတြလြယ္၍ ေမြးခဲ့ေသာ ဘဝသည္လည္း ေရစုန္မွာေမ်ာေသာ အမႈိက္စကဲ့သို႔ ေဝး၍ေဝး၍ သြားခဲ့ေလၿပီ။

အေမ့အိမ္အိုေလးကို လြမ္းတဲ့စိတ္မ်ားက အေၾကာအခ်င္မ်ား ထိေအာင္ စိမ့္လို႔။ “ေမေမရယ္… ေမေမဆံုးမတဲ့ စကားေတြ တစ္ခါမ်ားျဖင့္ ျပန္ၾကားခ်င္စမ္းရဲ႕…” အလြမ္းရဲ႕ သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး ရဲ႕ အေမ့အိမ္နားသို႔ တဝဲလည္လည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ဘဝတြင္ ယံုၾကည္ ခ်က္အတြက္ အသက္စြန္႔ခဲ့ၾက၏။ ငါ့မွာေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အေမ့ ရင္ခြင္ကို စြန္႔ခဲ့ေပါ့။ သူတို႔အားလံုးသည္ ငါ့ထက္ ကံေကာင္းၾက၏။ သင္၊ ျဖတ္မေမးပါႏွင့္။ အသက္စြန္႔ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သင္ ဘာသိႏိုင္ေတာ့ မည္နည္း။ ကၽြႏု္ပ္မွာေတာ့ အလြမ္းေတြကို ပိုးေမြးသလိုေမြး၊ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ ရင္ဘတ္ကို အလြမ္းေတြနဲ႔သိပ္၊ ေဟာဒီ့ ဘယ္ဘက္ရင္အံုတစ္ခုလံုး အလြမ္း ေတြနဲ႔ ယားယံလို႔ေပါ့…

ေမေမရယ္… ေမေမ့သားက ဘဝမွာ လူဆိုးတစ္ေယာက္ ပဲျဖစ္ခဲ့တာပါ။ လူမိုက္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြႏု္္ပ္ဘက္က ယံုၾကည္ ထားသည္မွာ သမိုင္းတြင္ ေအာက္တန္းက်သည့္ ကိစၥမ်ားကို လူမိုက္မ်ား သာလုပ္သည္ျဖစ္ရာ ကၽြႏု္ပ္မွာ လူဆိုးတစ္ေယာက္ မဟုတ္တန္ရာ ခံယူထား ရာ ကၽြႏု္ပ္ဘက္က ခံယူခ်က္သာျဖစ္၍ သင့္ဘက္က မည္သို႔ခံယူမည္ မသိ ေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္ဘဝတြင္ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္ရွိသည္ျဖစ္ရာ သင္တို႔ဘက္က မွားသည္ဟု ထင္ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္မွာ မည္သို႔မွ် မတတ္ ႏိုင္။ ကၽြႏု္ပ္ ေျပာတာ မ်ားသြားၿပီ။ ထားပါေတာ့။ ငါးဟင္း စားရသည့္အခါတိုင္း ေမေမ့ကို လြမ္းသည္။ အမွားလုပ္မိသည့္အခါတိုင္း ေမေမ့ကိုလြမ္းသည္။ ေသခ်ာသည္တစ္ခုမွာ၊ သင္တို႔အားလံုး၊ ကၽြႏု္ပ္ကို၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား ဟုျမင္ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘဝတြင္ ေတာ္လွန္ေနရ သည္က မ်ားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေမေမ့ရဲ႕ ဆံုးမစကားေတြ တစ္ခါ ေလာက္ျဖင့္ ျပန္ၾကားခ်င္စမ္းရဲ႕။

ေမေမသည္ အရက္ေသာက္လွ်င္ မႀကိဳက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ လွ်င္ မႀကိဳက္၊ ေကာင္မေလးေတြဆီက ဖုန္းလာလွ်င္ မႀကိဳက္၊ ဝတၳဳစာအုပ္ ဖတ္လွ်င္ မႀကိဳက္။ အခုအခ်ိန္ ေမေမႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ရမည္ဆိုပါက ထိုအားလံုး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လဲႏိုင္သည္။ အခုေတာ့ အရာရာဟာ မႈန္ဝါးလို႔…

တကယ္ေတာ့…
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေကာင္းကင္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ၊
အလြမ္းေတြ အေတာင္ေညာင္းေတာ့
ဘယ္ကမ္းမွာ နားရမလဲ???

မရမ္းကုန္းတြင္ အရူးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ လမ္းတကာ။ လွည့္ ၍၊ ေတာင္းစားေန၏၊ သူ႔ကိုေတြ႔လွ်င္၊ သင္တို႔၊ မုန္႔ဖိုး၊ မေပးပါႏွင့္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ယူမည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ သည္။ လူေတြ႔တိုင္း သူေတာင္းေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။

“ေမေမေကာ… ကၽြန္ေတာ့္ေမေမကို ရွာေပးၾကပါခင္ဗ်ာ…”။


ရင္မင္းသစ္
ဇြန္လ၊ ၈ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.