ေလာကမွာ ႏြားေတြမ်ားတယ္၊
ေရာမမွာ တေရာထိုးခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးက
သမိုင္းမွာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အားလံုးဟာ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးခဲ့တာပဲ၊
ဒါေပမဲ့
မိုးခါးေရေသာက္ခဲ့တဲ့ ပညာရွိေတြမ်ားတယ္။

အခုေျပာခဲ့တာေတြ မင္းမယံုဘူးလား???
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး၊
ကိုယ့္အဆိပ္နဲ႔ကိုယ္ မိေနတဲ့လူခ်ည္းပဲ။

သူတို႔ကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ ေကာင္ေလးရယ္…
မင္းကိုယ္မင္းလည္း ျပန္ၾကည့္ပါဦး၊
မင္းအဆိပ္ေတြနဲ႔မင္း ပုပ္သိုးလို႔။


ရင္မင္းသစ္
၂၈ ၊ ၄ ၊ ၂၀၀၇

“ကၽြန္ေတာ္ မွာ ရွိတဲ့အရာေတြ နဲ႕ မရွိတဲ့အရာေတြအေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားမိရာကေန ေရးလုိက္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ”
ကဗ်ာဆရာ စိုးေဝက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္အႏုပညာရွင္မ်ားအဖြဲ႕ကို ေျပာသြားတဲ့ စကားေလးပါ။ သူက သူ႔ဗ်ာမွာ သူ႔ဆီမွာမရွိတဲ့အရာေတြနဲ႔ ရွိတဲ့အရာေတြကို ခ်ေရးျပသြားတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး… ရင္ထဲမွာရွိတဲ့အတိုင္း မွတ္ခ်က္ေပးလို႔ရပါတယ္…

ဒြိေလာက

လြမ္းလိုက္တာ…

တစ္ေန႔ ၂၄ နာရီဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့ ၂၄ ကမၻာမ်ားလား

ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေတြနဲ႔ တစ္ေနကုန္ဟန္လုပ္ေနတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာဟာ

တစ္ေန႔တာကုန္ဆံုးျခင္းရဲ႕ နားခိုရာအိပ္စက္ျခင္းမွာေတာ့

ေခ်ာက္ကမ္းပါးအျပည့္ေလာက္နီးနီးရွိတဲ့ အလြမ္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေပါ့

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ငါဟာ Romeo နဲ႔ Juliet တို႔ရဲ႕ အလြမ္းဇာတ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ၿပီေပါ့

တခါတေလက်ေတာ့လည္း
အတိတ္ကိုျပန္ျပန္ေတြးရတာ သိပ္အရသာရွိတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း စျမံဳ႕ျပန္တယ္ဆိုတဲ့စကား ေပၚလာတာျဖစ္မယ္။

ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ…
သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြ စိမ္းစိုေနတာနဲ႕၊ ေျခာက္ေသြ႔ေနတာ
အသင္! ဘယ္ဟာႀကိဳက္သလဲလို႔ ေမးလာရင္
အားလံုးပဲ စိမ္းစိုေနၾကမွာပါ။

ဒါေပမဲ့…
ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့သစ္ပင္ကေတာ့ ေစာေစာစီးစီးပဲေျခာက္ေသြ႔ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဆိပ္ရွိတဲ့ေလကို ရွဴခဲ့မိတာဘဲ…
အဲဒီ့လိုေျပာမယ္ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတာ္ေတာ္မ်ားတာဘဲ
မဟုတ္ဘူး!
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အယူတိမ္းလို႔ နတ္စိမ္းျဖစ္ခဲ့တာပါ။

တကယ္ေတာ့…
သိသိခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
တကယ္ကိုပါပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တႊင္းမွာရွိတဲ့ Real Time Editing စနစ္က ပ်က္စီးေနခဲ့ၿပီးပါၿပီ။



ရင္မင္း
၂၆ ၊ ၁ ၊ ၂၀၀၇

ဒီေန႔ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကစေရးရမလဲလို႔ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေတြးရာေရးခ်ဖို႔ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔စိတ္ဆိုးမယ္ဆိုေပမဲ့ အေသအခ်ာမသိရခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဘာဆင္ေျခမွမေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ မယံုၾကည္ရာေရာက္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ယံုၾကည္႕ရာ ကိုယ္လုပ္ဖို႔ ဝါသနာထံုတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ႏို္င္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ခြင့္မလႊတ္လည္း ေရးခ်င္ရာေရးမဲ့ အေၾကာင္း တင္ႀကိဳေျပာၾကားထားခဲ့ပါသည္။

သတင္းအစံုအလင္မွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ျခင္းသည္ သမိုင္းမျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ေခြးႏွစ္ ေကာင္ကိုက္ရသည့္အေၾကာင္းသည္ သမိုင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အခိုင္အမာ ေျပာဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္က မယံုၾကည္လွ်င္ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါ။ သို႔ေပမဲ့ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ျခင္းမွာ ဘာမွမျဖစ္ေသာ္လည္း ေခြးကဲ့သို႔ လူႏွစ္ေကာင္ကိုက္ျခင္း မွာ လူအမ်ား ဒုကၡေရာက္ႏိုင္သည္ရွိရာ၊ သင္တို႔မယံုၾကည္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က သက္ေသ ထုတ္မျပႏိုင္ေသာ္လည္း လူအမ်ားေရွ႕မွာ မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းမျပခ်င္ရာ၊ သင္တို႔ဘက္မွ မယံုၾကည္လွ်င္ ေဂ်ာ့ဒဗလ်ဴဘုရွ္ႏွင့္ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ဟူသည့္ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ျခင္းေၾကာင့္ လူအမ်ားဒုကၡေရာက္ရေၾကာင္းကို သင္တို႔ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ သိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က သိႏွင့္သလို၊ သင္တို႔ဘက္ကလည္း လက္ခံၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ သင္တို႔အားလံုးေရာ သေဘာေပါက္ၿပီးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေလာက၌ လူတို႔သည္ အသိဉာဏ္မဲ့လွ်င္ ေခြးထက္အသိဉာဏ္မဲ့ေၾကာင္း ပညာ မတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အေမသည္ ေကာင္းေကာင္းသိေသာ္လည္း သင္တို႔သိဖို႔ရာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က အာမမခံႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ သိသည္လား၊ မသိသည္လား မေဝခြဲႏိုင္ေၾကာင္း ဘြဲ႔ေတြရၿပီး ပညာမ်ားစြာတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္က ေၿပာမည္ဆိုလွ်င္ သင္တို႔ ဘာေျပာမည္လဲ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ။ ဒီေနရာတြင္ သင္တို႔ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဆက္ေဆြးေႏြးမည္ဆိုလွ်င္ လက္ရွိပညာေရးအသိေဗဒအေဆာက္ အဦးမွစ၍ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားအထိပါ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးသြားႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ေျပာခ်င္ သည္မွာ ပညာေရးအေၾကာင္းမဟုတ္ဘဲ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္ေနျပန္ရာ ထိုအေၾကာင္းကို ဒီေနရာတြင္ရပ္ထား၍ သင္တို႔ဘက္မွ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးခ်င္ သည္ဆိုလွ်င္ ေနာင္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေျပာလွ်င္ သင္တို႔မည္ သို႔ျဖစ္မည္မသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။

အဓိက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္၌ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္သြား ျခင္းသည္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ ထိုေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းအေပၚ တစ္ရပ္ကြက္လံုး အာရံုမရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သမိုင္းတြင္သြားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ရာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္သည္ကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေျပာသလိုျဖစ္ေနမည္စိုး၍ မေျပာဘဲေန ခ်င္ေပမဲ့ မေျပာလွ်င္မေနႏိုင္၍ ေျပာျခင္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလွ်င္ သင္တို႔မည္သို႔ထင္မည္မသိ ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ေျပာခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ထိုေခြးႏွစ္ေကာင္ ကိုက္ျခင္းသည္ မည္သို႔စကိုက္သည္ မသိေသာ္လည္း ထိုေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားပါမက်န္ ထိုေခြးႏွစ္ေကာင္၏ ပိုင္ရွင္မ်ားႏွင့္လက္သင့္သည္ ရပ္ကြက္ သားမ်ားမွာလည္း သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ႏွင့္ အံုးအံုးကၽြတ္ကၽြတ္ မတည့္ျဖစ္ကုန္ၾကရာ ကၽြန္ေတာ့္အား ဇာခ်ဲ႕ေျပာသည္ဟုထင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က မည္သို႔မွ်ျပန္ေျပာမည္မဟုတ္ေသာ္ လည္း သင္တို႔မယံုၾကည္လွ်င္ သင္တို႔အပိုင္းျဖစ္ရာ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွ ဘာမွေျပာစရာမရွိေတာ့ဟု ေျပာခ်င္ပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း လူဆိုသည္မွာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပန္စဥ္းစားသည့္ ဓေလ့မရွိသေလာက္နည္းပါးခဲ့ေသာ္လည္း၊ အကယ္၍ ျပန္စဥ္းစားခဲ့ေသာ္ ကိုယ့္သမိုင္းကို ရဲရဲေရးဖို႔သတၱိမရွိေၾကာင္း သင္တို႔ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေခါင္းၿငိမ့္ဖို႔ရာ ေသြးမရွိေၾကာင္း သင္တို႔ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ နားလည္ေနလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သစၥာနီေျပာခဲ့သလို ေနာဧသေဘၤာသည္ မေန႔ညက နစ္ျမဳပ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

ရင္မင္းသစ္

၂၄ ၊ ၄ ၊ ၂၀၀၇

ဖန္တီးရွင္ဆိုတဲ့သူက

*ပါေဖာင့္မန္႔ သိပ္ေကာင္းတယ္၊

ေလာကဓံရွစ္ပါးကို အခ်ိဳမႈန္႔ေလး၊ ဆားေလးခပ္ၿပီးျပတယ္။

အားလံုးရူးသြပ္ခဲ့ေပါ့။

အလုအယက္တိုးေဝွ႔

ေက်ာ္ဟိန္းႀကီး ဒုကၡကိုေဆးဆိုးတာထက္

ရွစ္ဆပိုတယ္။

မယံုမရွိနဲ႔ ကိုယ့္လူ!

မိုက္လိုက္တဲ့သူေတြမ်ား

ဘဝဆိုတာ…

ဒါမ်ိဳးေလးနဲ႔မွ ပိုအရသာရွိတယ္တဲ့။

ရင္မင္း

၂၈ ၊ ၄ ၊ ၂၀၀၇

ေဟာဒီ့မွာ!

ကမ္းေျခေပ်ာက္ေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ၊

သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ ပြင့္တဲ့ပန္းက

တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ ေမႊးတယ္။

တကယ္ေတာ့…

သူဟာ သတၱိမရွိတဲ့ငွက္ပါ၊

မလိုအပ္ပဲ ေသြးထြက္ထြက္ေနတဲ့သူေပါ့။

မယံုမရွိနဲ႔!

ပြဲၿပီးမွ ဖ်ာရွာဖို႔သတိရတဲ့သူ

သနားစရာ…

သူ႔အေတာင္ပံေတြနဲ႔သူ ထိခိုက္လို႔။

ၿပီးေတာ့မွ…

ဒီလိုေခ်ာ္ေတာ့ေငါ့တယ္။

“ၾကံဖန္ၿပီး အားနာေနတာ” တဲ့၊

ရင္မင္း

၂၆ ၊ ၁ ၊ ၂၀၀၇

ဝတၳဳတို ၁ ပုဒ္တင္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဒီတစ္ခါ ကဗ်ာဘက္ျပန္လွည့္ဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အခု Post ေတြ အမ်ားႀကီးတင္ေနတာက သႀကၤန္တြင္း မတင္ျဖစ္မွာဆိုးလို႔ပါ။ အခု ရင္မင္းရဲ႕ အေကာင္းျမင္သမား ကဗ်ာေလးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီး ေဝဖန္ေပးၾကပါဦး…

အေကာင္းျမင္သမား

ကၽြန္ေတာ္က ေလာကႀကီးဆီက ဘာမွမ်ားမ်ားစားစား ယူခဲ့တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး…

(i) သူလို၊ ငါလို ပံုမွန္ အသက္ရႈခြင့္ရယ္…

(ii) သူလို၊ ငါလို စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရယ္…

(iii) သူလို၊ ငါလို ဘဝမွာ ေနထိုင္ခြင့္ ဗီဇာရယ္…

ဒါကိုပဲ ကိုယ့္ကို ဘာလို႔ အျမင္ကတ္ေနသလဲကြယ္…

ကိုယ္လည္း မေတာင္းခံပဲနဲ႔

ဖဲႀကိဳးလွလွေလးထုပ္ၿပီး

ေလာကဓံ ရွစ္ပါးမွာ တစ္ပါးပိုေပးခဲ့တယ္…

ကိုယ္ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး…

သူ႔အျမင္မွာ ကိုယ္ကဘဲ ေထာင့္မက်ိဳးျဖစ္ေနသလား…

ခက္ေတာ့လည္းခက္တယ္

ကိုယ္ကလည္း အမ်ားနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနရဖို႔ဆို

တီကို ဆားနဲ႔တို႔တာထက္ ဆိုးတယ္…

ဘာပဲေျပာေျပာေလ…

ကိုယ့္အတြက္

ဒီလိုေနရာေလး တစ္ေနရာဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့

ဟိုမုတ္ဆိတ္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…

ကိုယ္ စဥ္းစားထားပါတယ္…

ကိုယ္ ထီေပါက္တဲ့ေန႔က်ရင္

သူ႔အတြက္ အရက္တစ္ပုလင္းေလာက္ ဝယ္ပို႔ေပးဦးမယ္…

ကိုယ့္ကို မ်က္စိမေနာက္ၾကပါနဲ႔…

ကိုယ္က မင္းခိုက္စိုးစန္ေလာက္ စိတ္ပုတ္တဲ့သူေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး…

ဘာတဲ့! သူေျပာတာ…

“ကမၻာႀကီးသာ အျပားႀကီးဆိုရင္ ၾကည့္္မရတဲ့သူေတြကို အစြန္းကို ေခ်ာ့ေခၚသြားၿပီး တြန္းခ်ပစ္မယ္” ဆိုလား…

ဝန္ခံခ်က္။ ။စာေရးဆရာေက်ာ္ေအာင္၏ “အေကာင္းျမင္သမား” ဘာသာျပန္ဝတၳဳေခါင္းစဥ္အား ယူသံုးထားပါသည္။

ရင္မင္း

ဧၿပီလ ၊ ၈ ရက္ ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္က တင္ေပးခဲ့တဲ့ Post ရဲ႕ အဆက္ ပိုးစားသြားတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ (ဒုတိယပိုင္း) ကို တင္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က အခက္အခဲေလးေတြေၾကာင့္ ၂ ပိုင္းခြဲၿပီးတင္ေပးရတာ ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ ဒီ့ထက္ဒီ့ ပိုေကာင္းေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ကဲ ဒုတိယပိုင္းေလး ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး…

-----------------------------------------*************-----------------------------------

“Blues Rhythem သိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့နာမည္ပဲ…”

နာမည္ေလးအေပၚ ရူးသြပ္ခံုမင္လြန္း၍ ကဖီးဆိုင္အတြင္းသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္ သည္။ တခါတေလလူေတြက အဲဒီ့လိုပဲ၊ အစားအေသာက္ အရသာမရွိလည္း နာမည္သေဘာက်လို႔၊ အျပင္အဆင္သေဘာက်လို႔ ထိုင္ခ်င္ႀကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည့္စားပြဲႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားပြဲတြင္ ေက်ာေပး ၍ ထိုင္ေနေသာေကာင္မေလး၊ ဟုတ္တယ္ ေကာင္မေလး၊ ဆံပင္အရွည္ႀကီးႏွင့္ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး စီးဆင္းေနတဲ့ေသြးေတြ ရွိန္းဖိန္းသြားသည္။ အိတြဲေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို တခုပ္တရနမ္းပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေပ်ာ့ဆင္းအိတြဲ ေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြေလ။ တစ္လံုးခ်င္းထြက္ေပၚေနတဲ့ စႏၵယားသံေတြေလ… ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ဆံပင္ရွည္ႀကီးထဲမွာ ရစ္ေခြေပ်ာ္ဝင္သြားေစခဲ့တယ္။ သူ၊ ထိုင္ခံုကထအထြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကအျဖတ္၊ သူ႔ဆံပင္ေတြထက္ တလိမ့္ေကာက္ေကြး ခ်ိတ္ပါသြားခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာစူပုတ္ပုတ္ေလးက တစ္ခုခုကို စိတ္ေကာက္ေနမွန္း သိပ္သိ သာတယ္။

“မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေကာင္မေလးရယ္။ ၿပံဳးေနရင္ ပိုလွမယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား”

သူကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ၿပံဳးၿပီး (အား… အရမ္းလွတယ္ဗ်ာ…) “အခုလို ဂရုစိုက္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။”

“ကၽြန္မရဲ႕ သိပ္ဆိုးတဲ့ခ်စ္သူက ကၽြန္မကို ထားရစ္ခဲ့တယ္ေလ။”

“အဲဒီ့လိုဆိုရင္ မင္းရဲ႕ေႂကြကြဲမႈေတြကို ဟိုးေရွ႕က အမႈိက္ပံုးထဲ သြားထည့္ လိုက္ေတာ့။ မင္းရဲ႕အၿပံဳးေပၚမွာ ပန္းေရာင္ႏုႏုေလးတင္ေပးဖို႔ ကိုယ့္ကိုခြင့္ျပဳပါ။”

သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို နမ္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြထက္က စေတာ္ဘယ္ရီအရသာေပၚ တေမ့တေမာ…

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူလမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ဖတ္သြားသည္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ရီ ပါေလရာ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ရြံရွာတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ေနသည္။ ရုတ္တ ရက္အရီရပ္လိုက္ၿပီး ငါဘာမွားသြားပါလိမ့္၊ မရီရတဲ့ဟာကို ရီမိတာလား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး မဆံုးခင္ -

“ရွင့္ပါးစပ္ထဲက ပိုးစားေနတဲ့ သြားႀကီးကို ဘာလို႔ႏႈတ္မပစ္တာလဲ၊ သိပ္ရြံစရာ ေကာင္းတာပဲ။ ဒီကအျပန္ သြားဝင္ႏႈတ္ရေအာင္။”

“ဟာ… အဲဒါေတာ့မျဖစ္ဘူး၊ ဒီသြားကို ဘယ္ေတာ့မွ မႏႈတ္ဘူး၊ သူနဲ႔ေနလာ တာ အႏွစ္ ၂၀ ရွိေနၿပီပဲ၊ အခုမွ အသံုးမလိုဘူးဆိုၿပီး မပစ္ပယ္ႏိုင္ဘူး။”

“ရွင္ အရူးပဲ၊ အဲဒီ့သြားကို ႏႈတ္ကိုႏႈတ္ရမယ္၊ ကၽြန္မ ဒီသြားကို ဆြဲႏႈတ္ပစ္မယ္။”

“ေဟ့! မင္းရူးေနလား? ဒီသြားကို ငါ မႏႈတ္ႏိုင္ဘူး၊ Bitch!” ကၽြန္ေတာ္ ဆဲေရး ပစ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို တေစၦတစ္ေကာင္လို ျမင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ဂ လီဆန္လာသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္သြားကို အတင္းဆြဲႏႈတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္ပစ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အခု ေတာ့ အာဖဂန္နစၥတန္ဗံုးဒဏ္ေတြၾကားက လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ သူတစ္ဦးလို ကၽြန္ေတာ္ ေပါ့ပါးေနေတာ့တယ္။ ။

ပထမပိုင္းသို႔

အခုတစ္ေခါက္ေတာ့ ဝါသနာရွင္ေတြအေနနဲ႔ ကဗ်ာေတြခ်ည္းဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႔ေလာက္ၿပီဆိုၿပီး အသစ္ျဖစ္သြားေအာင္ ရင္မင္းရဲ႕ ေခတ္ေပၚဝတၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို Blog မွာ Post လုပ္ေပးပါ့မယ္။ A4 နဲ႔ဆို ၃ မ်က္ႏွာေလာက္ရွိတာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ ပိုင္းခြဲ ၿပီး တင္ေပးပါ့မယ္။ ဒီဝတၳဳတိုေလးက ရင္မင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ေရးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပ်ာက္ေနတာၾကာပါၿပီ။ ျပန္ေတြ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီေခတ္နဲ႔ ေနာက္္မက်ေသးဘူးဆိုၿပီး Blog မွာတင္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေဝဖန္ Comments ေပးရမွာက ေတာ့ စာဖတ္သူ ကိစၥပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ တင္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး…

ပိုးစားသြားတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍

တစ္ညလံုးအိပ္မရသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးတို႔ ႀကိမ္းစပ္၍ ျပာေနသည္။ မေန႔ညက တစ္ညလံုး သူ အိပ္မရခဲ့။ သြားကိုက္သည့္ ေဝဒနာမွာ ဆိုးေပစြ။ တစ္ညလံုး ကၽြတ္… ကၽြတ္၊ ကၽြတ္…ကၽြတ္နဲ႔ ဟိုလွိမ့္၊ ဒီလွိမ့္၊ ၾကာေတာ့ ေက်ာပူ၊ ထထိုင္၊ ၾကာေတာ့ ပ်င္း၊ ပ်င္းေတာ့ ျပန္အိပ္၊ မိုးသာ လင္းသြားသည္။ တစ္ေရးမွ မအိပ္ရ။ မေန႔ညက လြယ္ လြယ္ေတြး၍ ဆားေရငံု ပလုတ္က်င္းခဲ့ရာ သြားကိုက္သည့္ေဝဒနာမွာ ေကာင္းေကာင္းဒုကၡ ေပးၿပီ။ အခုမွ မနက္အေစာႀကီး၊ ေဆးခန္းမဖြင့္ေလာက္ေသး။ သီခ်င္းနားေထာင္ၿပီး ေမွးေနရေအာင္ကလည္း မီးကပ်က္။ အဆင္မေျပမႈတစ္ခုႏွင့္ ၾကံဳလွ်င္ အဆင္မေျပမႈေတြ

ဆက္တိုက္ေစာင္႔ေနတတ္သည္က ေလာကပါလတရားလား။ ေလာကပါလတရားဆိုမွ ေလာကပါလအဓိပၸါယ္က ဘာမွန္းမသိ။ အာေခါင္ေတြေျခာက္လာသည္ႏွင္႔ မသိတာေတြ ခဏခ်၍ ေရတစ္ခြက္အျပည္႔ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ နည္းနည္းလန္းသလိုရွိလာ။ ဗိုက္နာ လာသည္ႏွင္႔ အိမ္သာထဲဝင္လိုက္သည္။ ေဆးခန္းေရာက္လို႔ ဆရာဝန္က သြားႏႈတ္ရမယ္ ဆိုဒုကၡ။ဒီသြားႀကီးနဲ႔ အတူတူေနလာခဲ႔တာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီ။ အားနာစရာႀကီး။ ၿပီးေတာ႔ ႏႈတ္ပစ္မွာဆိုေတာ႕ အေတာ္နာမွာ။ နာမွာဆိုမွ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ား ထသြား သည္။ လူေတြမွာအေၾကာက္တရားကို ဘယ္သူလက္ေဆာ႔ၿပီး ထည္႔လိုက္သည္ မသိ။ ေနရထိုင္ရ အေတာ္ခတ္္သည္။ ေနရထိုင္ရခက္မွ နာလာျပန္ၿပီ။ “ဒီသြားနဲ႔ေတာ႔ ဒုကၡပဲ…“ ေဆးခန္းျပရင္ ႏႈတ္မွာဆိုေတာ႔ မသြားရင္ေကာင္းမလား? ဟုတ္တယ္မသြားေတာ႔ဘူး။ ဟာ! ပါးေတြပါေရာင္ေနၿပီ။ မွန္ၾကည္႔မိမွပဲ သိေတာ႔တယ္။ သြားကလဲကိုက္လြန္းလို႔ ထံု ေနၿပီ။ ေသမဲ႔အခ်ိန္ကို အတိအက်သိေနတဲ႔ လူုတစ္ေယာက္လို ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔စြာ သြားေဆးခန္းကို ဦးတည္လိုက္တယ္။

“အင္း… ခင္ဗ်ားသြားေတြ မရေတာ႔ဘူးဗ်။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ပိုးေတြ စားထားတာလည္း ရစရာမရွိဘူး။ ႏႈတ္မွရမွာ၊ႏႈတ္ပစ္လိုက္တာအေကာင္းဆံုးပဲ။”

“အာ… အဲဒါေတာ႔မျဖစ္ဘူး။ မႏႈတ္လို႔မရဘူးလား။ မႏႈတ္ပဲနဲ႔ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးပါဗ်ာ…”

“မရဘူးဗ်။ မေကာင္းတာႀကီးကို ေပကပ္ေနလို႔ မရဘူးေလ။ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ နာမွာေပါ့။ ေယာက်္ားပဲဗ်ာ… ေလာကမွာ ေျခမ - မေကာင္း၊ ေျခမ၊ လက္မ - မေကာင္း၊ လက္မ ျဖတ္ပစ္ရမွာပဲ၊ အဲဒါ… သဘာဝပဲေလ…”

“ဘာဗ်”

ဝုန္း၊ ခြပ္

ေထာင္းခနဲ ထြက္လာတဲ့ ေဒါသနဲ႔အတူ သူ႔မ်က္ႏွာ မဲပ်စ္ပ်စ္ႀကီးကို ထိုးပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္းမွ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ေဆးခန္းအျပင္ ေရာက္သည္အထိ ေဒါသတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚသို႔ ရြစိရြစိနဲ႔ (ပုရြက္ဆိတ္မ်ားလို) တက္ေနတုန္း။ လူေတြက အဲဒါပဲ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္း သိပ္ဆန္လြန္းတယ္။ တစ္သက္လံုး အတူတူေနလာ၊ တစ္သက္လံုး အက်ိဳးျပဳလာ၊ သူတို႔အတြက္ အသံုးမဝင္ေတာ့မွန္း ရိပ္မိလာရင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ (စြန္႔ပစ္ဖို႔) ႀကိဳးစားၾကေတာ့တာပဲ။

“ငါ မင္းတို႔လို မဟုတ္ဘူးေဟ့၊ ငါ မင္းတို႔လို ဘယ္ေတာ့မွ မယုတ္မာဘူး၊ ငါ ဒီသြားကို ဘယ္ေတာ့မွ မႏႈတ္ဘူး၊ ဒါပဲ။”

စိတ္ရွိလက္ရွိ က်ံဳးဝါးေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။ အခုမွ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္ လံုး ေပါ့ပါးသလိုရွိလာသည္။

လမ္းထိပ္မွာ ဘတ္(စ္)ကားေတြ တန္းစီရပ္ထားတာေတြ႔တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လည္း တက္လိုက္လာခဲ့သည္။ ကားေပၚကအဆင္း “ရတနာပံုတကၠသိုလ္” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို တန္းေတြ႔႕ရသည္။ ထိုေက်ာင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္သို႔ လမ္းဆက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

“Blues Rhythem”

ပါးစပ္မွ တိုးၫွင္းဖြလ်စြာ ရြတ္မိလ်က္ ျဖစ္သြားသည္။

ဒုတိယပိုင္းသို႔

ေဟာဒီ့ကဗ်ာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ “ျမန္မာလူငယ္အနုပညာရွင္မ်ား” Blog မွာ အသစ္္တင္တဲ့ Post ေလးတစ္ခုပါ။ ခံစားေပးႀကပါဦး… ဒီကဗ်ာေလး ကို ကဗ်ာဆရာ ရင္မင္း ကပဲ ေရးဖြဲ႔ထားၿပီး သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေလာကဓံ လို႔ အမည္ေပးထား ပါတယ္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “သူ” ကေတာ့ ဘုရားသခင္ဆိုတဲ့သူကိုပဲ ေျပာသလား၊ သူ႔ ကိုယ္သူပဲေျပာသလား မသိဘူး။ ဒီကဗ်ာေလးမွာ ကဗ်ာဆရာက ဘဝဆိုတာ အရက္ ေသာက္တာနဲ႔တူတယ္လို႔ သူ႔အျမင္ကို တင္ျပထားပါတယ္။ လက္ခံတာ… မခံတာ ခင္ဗ်ားတို႔ အပိုင္းပဲ၊ သူက သူ႔ခံစားခ်က္ကို ေျပာတာပဲေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ဘုရားသခင္ ကိုလည္း သူကေလွာင္ထား ေသးတယ္၊ ဘုရားသခင္က ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္နဲ႔ ကေလးကုလား၊ ရွံု႕ခ်ီႏွပ္ခ်ီနဲ႔လို႔ သူကျမင္ထားပံုရတယ္။ ဘုရားသခင္က လူသားေတြကို ကစားေနတယ္လို႔ သူက ဆိုခ်င္ပံုပဲ။ ဒီကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေလာကႀကီးကို ရွုျမင္ပံုက ႂကြက္မနိုင္လို႔၊ က်ီမီးနဲ႔ ရွို႕သလို အားလံုးကို လိုက္ေလွာင္ေနသလိုဘဲ၊ ကဲထားပါ၊ ဒီကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ အျမင္ေတြကို လက္ခံလည္းရတယ္၊ လက္မခံလည္းရတယ္၊ လူတိုင္းမွာ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပခ်င္တာက ကဗ်ာပဲ၊ အျငင္းအခုန္မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားဖတ္ရင္းနဲ႔ မခံစားႏိုင္ရင္ ပိတ္ပစ္လိုက္ဗ်ာ…

သူဖန္ဆင္းတဲ့ ေလာကဓံ

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ပ်ိဳးပင္ေတြ

ေဟာဒီ့ရင္ဘတ္နဲ႔ အျပည့္

ကိုယ္ ထြန္ယက္ထားခဲ့သမွ်

ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ဟာ ခရီးလြန္ေနေလရဲ႕။

“ဘဝဆိုတာ…

အရက္ေသာက္သလိုပါဘဲ…”

ေသာက္စေတာ့ စူးစူးျပင္းျပင္းနဲ႔ရင္ခုန္စရာ

အရက္ဝိုင္းရဲ႕ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာေတာ့

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားလံုးေတြနဲ႔ပစ္ေပါက္

(သူ႔ဘဝရဲ႕ေရႊထီးကို လူေတြေရွ႕ထုတ္ထုတ္ျပလို႔)

ေဟာ! ပုလင္းလည္းေနဝင္ေရာ

အရာအားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္

ေျခာက္ကပ္၊ ၿပီးဆံုး

ကမၻာတစ္ခုလံုး ေပ်ာက္ဆံုးတဲ့ေန႔ေပါ့။

ဘုရားသခင္ဟာ…ရီစရာေကာင္းတယ္

ကံစမ္းမဲႏွိုက္ခြင့္ေပးတယ္

တစ္ျခားသူေတြ လိုက္မမွီႏိုင္တဲ့ဘဝကို

အိပ္မက္ထဲ ႀကဲခ်၊

ကိုယ့္လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ

တစ္ဖက္လမ္းက ျပန္သိမ္းယူ

လူကိုတိတ္တိတ္ ႀကိတ္ေလွာင္တယ္။

ရင္မင္း

ဧၿပီလ ၊ ၄ ရက္ ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္

အခုလည္း ကဗ်ာဆရာ ရင္မင္း ရဲ႕ ေဆးခတ္ခံရတဲ့ အိပ္မက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ထပ္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေရးထားတဲ့ အလြမ္းကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ခံစားခ်က္တိုက္ဆိုင္တယ္ဆိုရင္ အမွန္အကန္ ဝင္ခံစားလို႔ရတယ္ေနာ္… အေရွာ္ခံလိုက္ရတဲ့ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးထဲက ခံစားခ်က္ေတြအေၾကာင္းေရးထားတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ခံစားခ်က္ကို Comments မွာ ျပန္ေရးလို႔ရပါတယ္…

ေဆးခတ္ခံရတဲ့ အိပ္မက္

အခုေတာ႔လည္း

ဘာပဲေျပာေျပာ ေနဝင္ခဲ့ၿပီ….

ေကာင္မေလးရယ္…

စံပါယ္ေတြေႂကြေအာင္ မၿပဳစားပါနဲ႔

ဘဝမွာ… အလြမ္းအေမာေတြမ်ားတယ္။

ဟိုး… ေရွ႕က ညေနၾကယ္

ကိုယ့္အိပ္မက္ထဲမွာ

သူကလဲ အဓိကဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ပါ၊

ဘာမွမေျပာၾကပါနဲ႔……သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္

ကိုယ္က သိပ္အသိဉာဏ္နည္းလြန္းတယ္။

(အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို

ခ်စ္မိတဲ့ ေနရာမွာေပါ့။)

ဘဝမွာ… တစ္သက္လံုး

အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးဖို႔ေမ႔ေနခဲ့သူေပါ႔။

ထားပါေလ…

ေကာင္မေလးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး

ကိုယ္ဟာအခန္းရဲ႕ေထာင့္မွာ တစ္ေယာက္ထဲေနတတ္ခဲ့ၿပီ၊

(တစ္ခန္းလံုးအေမွာင္ခ်ၿပီးေတာ႔ေပါ႔။)

အိပ္မက္ရဲ႕အေပၚယံ

ေဆးသၾကားမ်ားကို ၿမိန္ေရရွက္ေရ ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့မိၿပီ၊

စကားလံုး ႏုႏုရြရြေနာက္က

ဓားတစ္လက္အေပၚမွာလည္း ယံုၾကည္တတ္ခဲ့ၿပီ၊

ဘာမွမေျပာၾကပါနဲ႔……।သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္

ကိုယ္က သိပ္အသိဉာဏ္နည္းလြန္းတယ္။

ရင္မင္း

ဧၿပီလ ၊ ၄ ရက္ ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္

ဒီတစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Post လုပ္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကေတာ့ “အခ်စ္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဘယ္သူေရးတာလဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ရင္မင္းပါပဲ။ ကဗ်ာအခ်ိဳေလး တစ္ပုဒ္ပါပဲ၊ ဒီကဗ်ာေလးကို ကဗ်ာဆရာ က သူတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက ေရးထားတာပါတဲ့။ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက သူေတြ႔ ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးကို သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ပြင့္ထြက္လာတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႔ ဝန္ခံထား ပါတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးက သူနဲ႔ သူမိဘေတြၾကား ေရြးရခက္ေနတုန္း သူေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလး ပါတဲ့။ ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး…

အခ်စ္

ေဟာဒီ့ ပါဆယ္လ္ထုပ္ကေလးထဲ

တစ္ဘဝစာ မင္းအတြက္

အခ်စ္ေတြ ပါတယ္၊

“ကိုယ္ မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္”

အဲဒီ့ေလာက္ ရိုးရွင္းခဲ့လို႔

နားမလည္ခဲ့တာလား…

ျဖစ္ႏိုင္ရင္

ႏွစ္ေယာက္တည္း နားလည္မဲ့

ဘာသာစကားအသစ္ေတြ ဖန္တီးပစ္ခ်င္ရဲ႕။

ေကာင္မေလးရယ္…

ကိုယ့္မွာ အလြမ္းခါးခါးေတြခ်ည္းမ်ိဳခ်ေနရတာ

ရင္ဘတ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို စုတ္ျပတ္လို႔။

ရဲရင့္လိုက္စမ္း…

တစ္ေလာကလံုးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔၊

လာ!

ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ကိုတြဲ

ကမၻာႀကီးရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္ၾကစို႔။ ။

ရင္မင္း

ဒီ Post ေလးကေတာ့ ေခတ္ေပၚဝတၴဳတိုေတြကို ႏွစ္သက္တဲ့ ပရိသတ္ေတြကို သတင္းေပးတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။

မႏၲေလးက ဆရာဝန္စာေရးဆရာ ေက်ာ္စြာထက္ရဲ႕ ဝတၴဳတိုစာအုပ္ေလးပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလက ထုတ္ေဝခဲ့တာပါ။ တန္ဖိုးက ၈၀၀ က်ပ္ထဲပါ။ တန္ပါတယ္၊ ဖတ္ရက်ိဳးနပ္မွာပါ။ ဆရာေက်ာ္စြာထက္ကေတာ့ ျပတ္ပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို “ျမင္းတစ္ေကာင္ကိုခြစီးၿပီး ဒုန္းစိုင္းသြားတဲ့နာရီ ႏွင့္ ေမာ္ဒန္ဝတၴဳတိုမ်ား” လို႔ အမည္ေပး ထားပါတယ္။ ဆရာေက်ာ္စြာထက္က သူ႔စာအုပ္မွာ နိဒါန္္းစာကို ဆရာေဇာ္ဇာ္ေအာင္ကို ေရးခိုင္းထားၿပီး၊ အမွာစာကိုေတာ့ ဆရာသစၥာနီကို ေရးခိုင္းထားပါတယ္။

ဆရာေဇာ္ဇာ္ေအာင္ကေတာ ့သိတဲ့အတိုင္းပဲ ေမာ္ဒန္ (Modern)/ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ (Post Modern) ရဲ႕ နည္းနာနိႆယ (Theory) ေတြ ေဖာေဖာသီသီနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေရးျပ သြားပါတယ္။ ဆရာသစၥာနီကေတာ့ သူနဲ႔ ဆရာေက်ာ္စြာထက္ စတင္သိကၽြမ္းပံုကစၿပီး ယခုဝတၴဳတို စာအုပ္မွာပါတဲ့ ဝတၴဳတိုေတြရဲ႕ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ပံုစံအျပင္ ဝတၴဳေတြကိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္ထားပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ ဟုန္သြားတယ္၊ ဘယ္ေနရာ မွာေတာ့ ပိုသြား တယ္၊ စသျဖင့္ ေဝဖန္သြားပါတယ္။

ယခုဝတၴဳတိုေလးေတြမွာပါတဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ ဒႆန၊ စာေရးဆရာရဲ႕ အျမင္ ေလးေတြက သေဘာက်စရာေကာင္းပါတယ္။

ဥပမာ။ ။

တစ္သက္လံုးတစ္ကိုယ္ေတာ္ေနတတ္ျခင္းႏွင့္ အသားက်လာခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔ဘဝကို တံခါးပိတ္ထားဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးမရွိပါ။

အႏွိုင္းမဲ့အခ်စ္ဝတၴဳ

တစ္ကိုယ္ေတာ္ေနထိုင္တတ္ေသာ္လည္း ‘တစ္ေကာင္တည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့’ ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မေႂကြးေၾကာ္ဖူးခဲ့။ ‘တစ္ေကာင္တည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ႂကြက္’ ဟုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ထဲက မၾကာခဏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာဖူးသည္။ ၾကာသပေတး သား ျဖစ္ေသာ္လည္း ႂကြက္ေတြကို သူမခ်စ္။ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ကိုက္ေလ့ရွိေသာ ႂကြက္ေတြကို သူမုန္းသည္။ ဒိုင္ယာနာကို ေသတြင္းထဲသို႔ တြန္းပို႔ခဲ့ေသာ ပါပရာဇီေတြကို သူမုန္းသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အထင္ႀကီးခဲ့မိဖူးေသာ လစ္ဗင္းတူဂဲသား (Living Together) ဆိုတာႀကီးကို သူမုန္းသည္။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာကာ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ‘ဟိုလမ္းခြဲ’ ‘ဒီလမ္းခြဲ’ လုပ္ေနသူေတြကို သူ စိတ္ကုန္သည္။

အႏွိုင္းမဲ့အခ်စ္ဝတၴဳ

ေလာက၌ အေရာင္အဆင္း၊ အနံ႔အရသာမရွိေသာ အရာမ်ားသည္ အသံုးအဝင္ဆံုးျဖစ္တတ္သည္ကို အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ သူသေဘာေပါက္ခဲ့သည္။

တိ္မ္ျပာျပာေန႔တစ္ေန႔

‘ဘဝတြင္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသာ ခ်မ္းသာသုခအစစ္အမွန္ျဖစ္သည္’ ဆိုေသာ စာတစ္ေၾကာင္းကိုဖတ္မိ၍ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းကို ေဒၚလာ ၃ သန္းဖိုး ဝယ္ရန္အတြက္ ေန႔ရာညပါ မအိပ္မေန အလုပ္လုပ္ၿပီး ထိုလူေငြစုေန၏။

ျမင္းတစ္ေကာင္ကိုခြစီးၿပီး ဒုန္းစိုင္းသြားတဲ့နာရီ

“လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား မမက္ခ်င္ရတာလဲ။ ဥမမာ - ထီ သိန္းသံုးရာဆု ေပါက္တာမ်ိဳးတို႔၊ ဘာအလုပ္မွပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္လိုက္ရဘဲ မိဘေတြဆီက အေမြမ်ားမ်ားရလိုက္တာမ်ိဳးတို႔၊ ပုဂၢလိကဘဏ္တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠ႒ျဖစ္ဖို႔တို႔၊ ၃ခ/ လင္ခရူဆာ ကားသစ္တစ္စီးနဲ႔ ေဂါ့(ဖ္)ကြင္းသြားဖို႔တို႔၊ သူေ႒းသမီး တစ္ေယာက္ကို အရခ်ိဳင္ဖို႔တို႔… အဲဒီလိုအိပ္မက္မ်ိဳးေတြ မက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ယူခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဈးေကာင္း ေကာင္း ေပးပါ့မယ္။”

လူႀကိဳက္နည္းတဲ့ အိပ္မက္မ်ားနဲ႔လူ

ေလာကဝတ္ကို သင္ရိုးမကုန္တဲ့သူ…

အမ်ားႀကိဳက္အက်ႌဒိဇိုင္းေတြ မဝတ္တတ္သူ…

လူတကာနဲ႔ လက္ဆြဲနွုတ္ဆက္ဖို႔ ဝန္ေလးသူ…

ဒီလူမွာ အျပစ္ရွိသလားကြယ္။

ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ဘူး

သို႔တိုင္ စြန္႔ခြာသင့္ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးကို ေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႔ဇာတိ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို အေသဖက္တြယ္မထားပဲ စြန္႔ခြာႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေမွ်ာ္လင့္ထား ပါသည္။

ဇာတိၿမိဳ႕

ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာေက်ာ္စြာထက္ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္အတန္ တီးေခါက္မိၿပီထင္ပါတယ္။ အခုေဖာ္ျပထားတဲ့ စာၫႊန္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေရြးခ်ယ္မွုသာျဖစ္ၿပီး စာဖတ္သူ သေဘာမေတြ႔လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညံ့ဖ်င္းမွုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ႀကိဳဝန္ခံအပ္ပါသည္။

ဆရာေက်ာ္စြာထက္ အႏုပညာမ်ားဆက္လက္ဖန္တီးႏိုင္ပါေစ။

ဒီ Post ေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ “ျမန္မာလူငယ္အနုပညာရွင္မ်ား” Blog မွာ ပထမဦးဆံုးတင္ထဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။ ေနာက္ထပ္လည္း ပံုမွန္ အနုပညာနဲ့ပတ္သတ္တဲ့ Post ေလးေတြ တင္နိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားသြားပါ့မယ္။ ဒီကဗ်ာေလးရဲ႔ အမည္ကေတာ့ “အဲဒီ့ေန႔က" လို႔ အမည္ရၿပီး ကဗ်ာဆရာ ရင္မင္း က ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အားေပးၾကပါဦး…

အဲဒီေန႕က

အဲဒီေန႕က

ဒီလိုဘဲလူေတြသုတ္သုတ္၊ သုတ္သုတ္နဲ႕သြားလာေနၾကတယ္။

အဲဒီေန႕က

ေလတိုက္လို႔ျမည္တဲ့ ဆည္းလဲမဟုတ္ဘဲ၊ ဆည္းလဲျမည္ေအာင္၊ ေလလိုက္တိုက္ေနတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအဲဒီလိုသေဘာေပါက္တယ္။

အဲဒီေန႕က

မိုးမရြာခဲ႕သလို၊ ေနအပူၾကီးလည္းမဟုတ္ခဲ့ဘူး၊

ဒါေပမဲ့ရင္ဘတ္ထဲစိုလိုက္၊ ေျခာက္လိုက္နဲ႕၊

အဲဒီေန႕က

ဘယ္ဘက္အက်ၤီအိတ္ကပ္ထဲက သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ေပ်ာက္သြားခဲ႕တယ္၊

ဒီလိုနဲ႕ဘဲ ငါ႕ရဲ႕လမ္းမေတြကို နတ္သူရူးေတြက ခိုး၀ွက္ထားၾကေလရဲ႕။

အဲဒီေန႕က

သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ ေနရာမွာ အဆိပ္ရွိတဲ့ပန္းျဇဴတစ္ပြင္႔တယ္။

အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့…..

အဲဒီေန႕ကဘဲ

ကၽြန္ေတာ္ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။

ရင္မင္း

၂၆ ၊ ၁ ၊ ၂၀၀၇